Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Λευτέρης Καλοσπύρος Η μοναδική οικογένεια

 
Λευτέρης Καλοσπύρος, Η μοναδική οικογένεια (Πόλις)

Πήρα στα χέρια μου το βιβλίο του Λευτέρη Καλοσπύρου με καλή διάθεση και την πρόθεση να γράψω μια εκτενή κριτική. Σύντομα κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο δεν θα ήταν δυνατόν, καθώς δεν γίνεται να επεκταθώ για ένα βιβλίο του οποίου διάβασα μόνο τις 50 περίπου πρώτες σελίδες, και πεταχτά μόνο τις υπόλοιπες.

Η βασική μου ένσταση είναι ότι σε ένα μυθιστόρημα δεν γράφουμε όλα όσα διαβάσαμε κι ό,τι μας είπαν στο σχολείο ή στη σχολή--προσπαθούμε να επιλέξουμε το υλικό μας με βάση τις οργανικές ανάγκες του μύθου που διέπει την ιστορία μας. Οι γνώσεις του συγγραφέα πρέπει να λειτουργούν υποδόρια μέσα στο κείμενο, κι όχι να μπαίνουν με φωτεινές ταμπέλες, name dropping, και δανεικά αποφθέγματα.

Πρόκειται για ένα δύσμορφο κατασκεύασμα το οποίο ίσως κάποιοι να θεωρήσουν πρωτοποριακό, αλλά για μένα είναι τόσο επιτηδευμένο που χρειάστηκε να ανατρέξω στο αυτάκι για να επιβεβαιώσω ότι ο συγγραφέας γεννήθηκε το 1980 κι όχι, ας πούμε, το 1995 - άλλωστε η έλλειψη αυθεντικότητας κι η επιθυμία επίδειξης γνώσεων ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την χαμηλή ποιότητα πολλών κειμένων ελληνικής πεζογραφίας.

Ένα κείμενο 'εγκεφαλικό' με περίσσευμα πληροφοριών και απουσία κρίσης (παρά τις αναφορές στον Καντ), αβαθές (παρά τις διαρκείς μεταπτώσεις της πλοκής και των χαρακτήρων που προκαλούν αναγνωστική ζάλη),  στερείται νομίζω κάποιου στοιχείου που πέραν του, πολλά υποσχόμενου, εναρκτήριου διαλόγου, θα μπορούσε να κινητοποιήσει το συναίσθημα ενός ώριμου αναγνώστη.