Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2016

Χρήστος Αρμάντο Γκέζος, Η Λάσπη



Χρήστος Αρμάντο Γκέζος, Η Λάσπη, Μελάνι

Στο πρώτο μυθιστόρημά του ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος αφηγείται μια ιστορία αποσπασματική, ασυνεχή και εν δυνάμει πολυδιάστατη. Τα θέματα που θίγει, ο τρόπος γραφής, και η απόκρυψη καίριων λεπτομερειών, εγείρουν αρχικά το ενδιαφέρον του αναγνώστη και δημιουργούν προσδοκίες για μια εξερεύνηση της παράξενης προσωπικότητας του Αλέξανδρου, καθώς και των δορυφορικών χαρακτήρων από το ερωτικό και οικογενειακό του περιβάλλον.

Δεν θα αναφερθώ στα στοιχεία της υπόθεσης, καθώς η γραμμική αναπαραγωγή της ιστορίας θα αδικούσε την απόπειρα του συγγραφέα να συνταιριάξει το κείμενο με την μυθοπλαστική πραγματικότητα. Θα επισημάνω μόνο τους λόγους για τους οποίους Η λάσπη παρουσιάζει αρκετά προβλήματα.

Πρώτο και κυριότερο είναι ότι η λεξιλαγνεία του συγγραφέα τείνει προς τη φλυαρία, αποδυναμώνοντας μια κατά τα λοιπά ενδιαφέρουσα σύλληψη. Αντιστοίχως, η τακτή εναλλαγή εικόνων πάνω στο ίδιο ακριβώς θέμα δεν υποστηρίζεται από κάποιο συναφές περιεχόμενο, μια ανάλυση χαρακτήρων ή κάποιον στοχασμό - κι η επιφανειακότητα οδηγεί γρήγορα σε αναγνωστική κόπωση.

Οι γρήγοροι, αγχωτικοί ρυθμοί της γραφής, μπορεί να εντυπωσιάσουν δημιουργώντας ένα αίσθημα πανικού κι ασφυξίας που λειτουργεί σαν αντανάκλαση της χαοτικής σκέψης του αφηγητή -- αλλά ταυτόχρονα ως κείμενο είναι ανοργάνωτο, καθώς δεν επιτρέπει στην πλοκή να αναπτυχθεί πειστικά ως ιστορία τρισδιάστατων προσώπων.

Η σωματικότητα εμφανίζεται σε σκηνές άμεσου ρεαλισμού, αλλά  παρουσιάζεται μόνο στην αρνητική της μορφή - ο φόβος, η αηδία, η σιχασιά για τις λειτουργίες του σώματος αποδίδονται εναργώς αλλά μονοδιάστατα.

Η ιστορία του κεντρικού ήρωα εξελίσσεται αργά, και ώσπου να φτάσουμε στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, όπου εξηγείται η συμπεριφορά του και τα κομμάτια του παζλ τοποθετούνται στις θέσεις τους, ο αναγνώστης έχει ήδη υποστεί την επαναληπτικότητα, τη λεκτική ακράτεια και την απουσία αφηγηματικού μέτρου.


Το βιβλίο μοιάζει με πλεκτό που αν και κοσμείται από ωραία σχέδια, είναι χαλαρά υφασμένο και σε αρκετά σημεία ξεχειλώνει. Στα θετικά τού βιβλίου προσμετράται η ιδέα μιας υπαρξιακά σημαίνουσας ιστορίας, και η απόπειρα μιας ανορθόδοξα αναπτυσσόμενης πλοκής. Δυστυχώς το αποτέλεσμα απογοητεύει ήδη από τη μέση της ιστορίας, ματαιώνοντας τις αναγνωστικές προσδοκίες.